دست ها بالا بود

هر کسی سهم خودش را طلبید.

سهم هرکس که رسید

داغ تر از دل ما بود

ولی

نوبت من که رسید

سهم من یخ زده بود!

سهم من چیست مگر ؟

یک پاسخ

پاسخ یک حسرت

سهم من کوچک بود

قد انگشتانم.

عمق آن وسعت داشت

وسعتی تا ته دلتنگی ها

شاید از وسعت آن بود

که بی پاسخ ماند !

به دهی سرد و خموش

که برش می گذرد رود بزرگی همه شب

و زتنهایی خود بیست رز می خواند

دختری خسته و تنها و غریب

در شبی مهتابی

می نشیند لب رود و قدحی می شوید

غزلی می گوید

و از آن مانده برنج ته دیگ هوسش

که به رودی ریزد

گله ماهی بخورند و به دعایش خیزند

وتماشایی هست

حالت بهت نگاهش در آن لحظه که او

نظرش می افتد

زوج ماهی قزل آرا را ...!

                                حفیظ الله ممبینی

قاصدک ! هان چه خبر آوردی ؟

از کجا، وز که خبر آوردی؟

خوش خبر باشی اما ،اما

گرد، بام و در من

بی ثمر می گردی .

انتظار خبری نیست مرا

نه ز یاری، نه  دیاری، باری

برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس

برو آنجا که تو را منتظرند

قاصدک !

در دل من همه کورند و کرند

دست بردار از این در وطن خویش غریب

قاصد تجربه های همه تلخ

با دلم می گوید:

که دروغی تو دروغ ،که فریبی تو فریب.

با تو ام ،آی! کجا رفتی ؟ آی ...

راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟

مانده خاکستر گرمی جایی؟

در اجاقی ،طمع شعله نمی بندم

خردک شرری هست هنوز

قاصدک !

ابرهای همه عالم شب و روز

در دلم می گریند.

مهدی اخوان ثالث

امشب ای ماه، به درد دل من تسکینی

آخر ای ماه، تو همدرد من مسکینی

کاهش جان تو من دارم و من می دانم

که تو از دوری خورشید چها می بینی

تو هم ای بادیه پیمای محبت ،چون من

سر راحت ننهادی به سر بالینی

هرشب از حسرت ماهی من و یک دامن اشک

تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی

همه در چشمه مهتاب غم از دل شویند

امشب ای مه، تو هم از طالع من غمگینی

من مگر طالع خود در تو توانم دیدن

که توام آینه بخت غبار آگینی

باغبان خار ندامت به جگر می شکند

برو ای گل، که سزاوار همان گلچینی

مگر از تربت فرهاد دمید

که کند شکوه زهجران لب شیرینی

تو چنین خانه  کن و دل شکن ای باد خزان

گر خود انصاف دهی مستحق نفرینی

کی بر انی کلبه طوفان زده سر خواهی زد؟

ای پرستو که پیام آور فروردینی

شهریــــــــارا ،اگر آیین محبت باشد

چه حیاتی و چه دنیای بهشت آیینی

روانش شادباد

من به درماندگی صخره و سنگ

من به آلودگی ابر و نسیم

من به سرگشتگی آهوی دشت

من به تنهایی خود می مانم

من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی

گیسوان تو به یادم می آید...

من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی

شعر چشمان تو را می خوانم ...

چشم تو چشمه شوق

چشم تو ژرفترین راز وجود

برگ بید است که با زمزمه جاری باد

تن به وارستن عمر ابدی می سپرد

تو تماشا کن

که بهار دیگر

پاورچین پاورچین

از دل تاریکی می گذرد

و تو در خوابی

و پرستو ها خوابند

و تو می اندیشی

به بهار دیگر

و به یاری دیگر

نه بهاری

و نه یاری دیگر

حیف

اما من و تو

دور از هم می پوسیم

غمم از وحشت پوسیدن نیست

غمم از زیستن بی تو در این لحظه پر دلهره است

دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست

ازسر این بام

این صحرا این دریا

پر خواهم زد خواهم مرد

غم تو این غم شیرین را

با خود خواهم برد ...

حمیــــــــد مصدق