دارم سخني با تو و گفتن نتوانم

وين درد نهان سوز نهفتن نتوانم

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت

من مست چنانم که شنفتن نتوانم

شادم به خيال تو چو مهتاب شبانگاه

گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم

با پرتو ماه آيم و چون سايه ديوار

گامي ز سر کوي تو رفتن نتوانم

دور از تو من سوخته در دامن شب ها

چون شمع سحر يک مژه خفتن نتوانم

فرياد ز بي مهريت اي گل که درين باغ

چون غنچه پاييز شکفتن نتوانم

اي چشم سخن گوي تو بشنو ز نگاهم

دارم سخني با تو و گفتن نتوانم